Nieuwsgierig haal ik mijn nieuwe intake uit de wachtkamer. Ik zie een vlotte jongeman. Kort donker haar, krachtige felblauwe ogen, spierwitte nieuwe sneakers en een verouderde trui met brandgaatjes. De jongeman geeft me een hand. Hij zoekt minimaal oogcontact. We lopen naar de spreekkamer. Het zweet parelt op zijn voorhoofd. Hij zet zijn stoel zo ver mogelijk van onze tafel af zodat hij tegen de muur kan leunen. Hij kijkt me afwachtend aan.
Ik vraag af hij onze organisatie kent. Geen reactie. Ik neem de ruimte om uit te leggen wie ik ben en wat de bedoeling van deze afspraak is. Al snel word ik onderbroken in mijn uitleg. Een krachtig vocabulaire vliegt me om de oren.
‘Wat weet jij er nou eigenlijk van?’
‘Wil jij mij gaan vertellen wat ik moet doen?’
‘Jij begrijpt mij toch niet, niemand begrijpt mij.’
‘Wat maakt jou anders?’
‘Vertrouwen zal ik je nooit! Ik vertrouw niemand’
‘Iedereen naait je uiteindelijk toch.’
‘k#nker maatschappij!’
‘En dan Justitie, altijd moeten ze mij hebben.’
‘Ik beslis toch zelf wel of ik iemand in elkaar tik?’ Dan luisteren ze tenminste.’
‘Ik gebruik niet om een reden. Ik gebruik omdat ík dat wil.’
‘Ik ben hier trouwens ook niet voor mezelf. Ik ben hier om van het gezeik af te zijn.’
Ik besluit hem even uit te laten razen. Ik voel een muur van woede aan de andere kant van de tafel. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden en het tafereel zo rustig mogelijk gade te slaan. Toch bekruipt me een gevoel dat ik niet wil hebben: Irritatie… Ik weet dat dit met mij gebeurt, telkens weer, nooit in mindere mate. Manipulatie, alle schuld bij een ander leggen en scheldwoorden die aan ziektes zijn gerelateerd halen dit gevoel bij mij naar boven. Eigenlijk wil ik nu hard met mijn hand op de tafel slaan, hem vriendelijk, doch enorm dwingend en boos kijkend zeggen waar het op staat en hem vragen zijn mond te houden en te luisteren.
Ik dwing mijzelf om door deze muur van boosheid te kijken. Ik zie een jongeman, goed verzorgd met krachtige felblauwe ogen. Ik zie ook een jongeman met angst. Angst om (weer) afgewezen te worden. Angst om te vertrouwen. Angst om zichzelf te vertrouwen. Angst om (weer) niet begrepen te worden. Angst dat er (wéér) wat van hem afgepakt kan worden.
Ik zie iemand die zichzelf beschadigt omdat hij waarschijnlijk niet heeft geleerd om goed voor zichzelf te zorgen. Ik voel negatieve energie. De kamer is gevuld met negatieve energie. Maar wat een berg energie! Als deze energie eens omgezet kan worden naar iets moois …
Ik zie een jongeman die zichzelf goed verzorgd. Ik zie een krachtig persoonlijkheid met veel energie. Ik zie emotie. En ik zie wel degelijk potentie. Als de schouders zijn gezakt, het zweet van het voorhoofd is geveegd en het een paar seconden stil is stel ik de cruciale vraag: ‘Koffie? Thee?’ Een verwarde blik in mijn richting.
‘Écht? Is dat het enig wat je nu kunt vragen?’ Heb je me niet gehoord?’
‘Jawel hoor. Ik hoor prima dat je hier echt niet wilt zijn. Maar nu je de reis toch hebt gemaakt. Koffie?’
‘Nou doe dan maar’
‘Fijn dat je even de tijd neemt om koffie met mij te drinken. Dan gaat mijn geplande uur in ieder geval ook niet helemaal verloren. Anders moet ik administratie doen… Je snapt wel dat ik dan liever even met iemand koffie drink’.
Ik zie hem langzaam weer op een normale lichaamstemperatuur komen. Zijn felblauwe ogen kijken me weer aan. Hij houdt mijn blik vast.
‘Ken je mijn hulpverleningsgeschiedenis? Heb je gelezen wat ze over me schrijven?’
‘Nee, ik wil zelf graag bepalen wie ik tegenover me heb zitten’.
‘En? Wat vind je er tot nu toe van?’ Zijn blik achterdochtig op me gericht.
‘Ik zie iemand waarvan ik zeker weet dat hij het gaat redden. Iemand met potentie. Er is nog wel wat werk te verrichten, dat snap je vast wel. Aan jou de keuze om dit aan te willen gaan’.
‘Misschien nog één gesprek, maar dan is het wel genoeg geweest, dan stop ik er mee hoor.’
‘Lijkt me een prima deal! Ik zie je graag nog een keer terug’.
Antisociaal? Welnee, slechts veel, zeer begrijpelijk, kabaal
Ik begeleid jongeren met verslavings- en/of gedragsproblematiek. In dit werk word je soms geconfronteerd met moeilijke situaties. Ik denk dat het goed is om, zelfs wanneer je al flink wat werkervaring hebt, jezelf te blijven ontwikkelen. Dit is ook de reden dat ik de Agressie regulatie trainersopleiding bij REACT Advies & Training heb gevolgd. In deze vijfdaagse opleiding, die ik volgde met een tiental andere professionele zorg & hulpverleners uit verschillende instanties, komt er erg veel aan bod. De drie verschillende trainers die de training hebben verzorgd in deze vijf dagen beschikken niet alleen over veel (up to date)kennis maar zijn ook zeer ervaren. Door de ruimte die werd geboden voor het stellen van vragen en het delen van eigen ervaringen ontstaat er een veilig en zeer productief leerklimaat. Het heeft mij veel praktijktips, nieuwe oefeningen en trainersvaardigheden om jongeren positief te beïnvloeden opgeleverd. Ook heb ik voor mijzelf weer scherp wat de reden is dat ik dit werk doe. Hierdoor haal ik meer energie uit mijn werk. Ik zou deze training aan iedere hulpverlener aanraden en misschien zelfs juist wanneer je al een tijd hulpverlener bent.
Momenteel zijn de trainers bij REACT bezig om een gevorderde (level 2) AgressieRegulatieTrainer opleiding te ontwikkelen. Deze biedt o.a. verdieping in de technieken en het leren beïnvloeden van jongeren op onbewust en dieperliggend niveau. Meer weten? Neem contact op met REACT.
